من عــقـابـی بودم که نگاهِ یک مــار

سـخـت آزارم داد

بــال بگشـودم و سمتش رفتم

از زمــیــنـش کـندم

بــــه هـــوا آوردم

آخر عـمـرش بود که فـریـب چشمش، سخت جـادویــم کرد

در نوک یک قـلـه، آشیانش دادم که همین دل رحـمـی، چه بروزم آورد

عـــشـــق، جــادویــم کـــرد

زهـــر خــود بـر مـن ریـخت

از نــوک قــلـه زمین افـتادم

تــــازه آمــــد یـــــادم، مـــن

عــقــابـی بـــودم بــر فــرازِ يــک کـــوه

آشـيـــانِ خــود را بــه نـــگـاهـي دادم